Net gedoucht en aan het bedenken welke kleding ik aantrek vandaag.
Ik duik in mijn kast en zie als eerste mijn over-de-bil lange, hippe, zwarte t-shirt met daarop de tekst: “Dare to be different.”
Ik vind het een heerlijk shirt. Ik hou van het contrast van witte letters op een zwart vlak, met een eenvoudige boodschap die tegelijk zeker niet simpel is. En ik durf het steeds meer, dat anders zijn. Anders kijken, anders denken, anders praten, andere vragen stellen en andere antwoorden geven. Over het algemeen durf ik tegenwoordig best anders te zijn. Als vanzelf pak ik het shirt uit de kast en vouw hem uit elkaar.
Ineens besef ik dat ik vanmiddag de tweede dag van mijn cursus improvisatietheater ga volgen. Slik.
Ik zie mezelf het shirt weer opvouwen en terugleggen in de kast. Huh? Verbaasd kijk ik er wat er binnenin mij gebeurd. Ik durf duidelijk in die groep niet die ene bijzondere te zijn. Dare to be different in een theatergroep durf ik niet en als het wel op mijn shirt staat, tsja, dan ben ik natuurlijk wel een slappe hap als ik dan niet heel stoer en mega dapper en origineel stuk acteertalent laat zien.
Ik zie heel helder de blokkade, die ik heb op theatraal zijn. Mijn angst om theatraal gevonden te worden, om overdreven gevonden te worden. Niet serieus genomen te worden. Daaronder eigenlijk mijn angst om de intensiteit aan emoties die ik regelmatig ervaar, ook daadwerkelijk toe te laten en te durven laten zien. Direct voel ik ook dat precies dit de reden is waarom ik deze cursus ben gaan doen. Meer uiting durven geven aan wie ik werkelijk ben. Dichter bij mijzelf komen en daarmee meer geluk ervaren. “Dare to be different.” Mijzelf durven zijn.
Demonstratief en mijzelf bewijzend trek ik het shirt toch aan. Mijn zwarte blazer eroverheen. Alles zwart waardoor die tekst nog verder naar voren springt: “Dare to be different.” Het geheel voelt door de blazer nog ongemakkelijker, te nadrukkelijk, overdreven, theatraal. “Ik hou het lekker aan!” zeg ik tegen mijzelf. “Fuck it wat iedereen er van vindt!” De groep ziet van buiten waarschijnlijk toch heel iets anders, dan mijn gevoel van minderwaardigheid van binnen. Ik ga mijn onzekerheid aan en de slang blijkt al snel een touw te zijn.
Als klein welpje, zie ik in mijn spiegelbeeld een leeuwin naar voren komen. Ik grom naar mijzelf en naar de wereld. “WROEAAAAAAAAAOEHW!!” Dit ben ik. De keuze is gemaakt om weer iets meer van mijzelf te durven laten zien en de wond is daarmee weer verder geheeld. En dan ben ik nog niet eens onderweg naar de theater groep.
Ook het delen van dit verhaal voelt spannend, waarmee ik mijzelf weer verder heel. Zometeen in de groep zijn met mijn mooie shirt, heelt weer verder. Delen is helen en jij bent als stille getuige een belangrijke placeholder bij wie ik mag zijn.
Welke ervaring wil jij delen?
En mogen wij in een oordeelvrij veld voor jou de place holden?
En psssst…. Niet verder vertellen dat ik op het laatste moment toch nog stiekem een ander jasje heb aangedaan, en dat ik daarmee ook mag zien en liefhebben waar ik sta in mijn proces.
Licht & Liefde
