Ruzie.
Er hangt flink wat in de lucht.
Toegeven? Pfuh! Zeker niet. Maar stiekem durf ik de wolk amper aan te raken uit angst voor exploderen, of imploderen. Vooral in mijzelf. Ik mag naar binnen. Diep naar binnen. Ruzie is niets anders dan de projectie van mijn eigen angsten. Bang voor de angst in mijzelf. Ik herken het patroon uit al mijn relaties. Te goed gezien worden, niet genoeg kunnen onderduiken, teveel kwetsbaarheid, te bedreigend voor het Ego die vol in de afweer gaat. Verbaal zo sterk en stellig zijn en stront voor goud kunnen verkopen, dat ik de ander het gevoel kan geven dat de schuld daar ligt. Niet voor niets zo geleerd.
Schuld. Een zichzelf in stand houdend en eeuwig verwoestend, aangeleerd programma. En ik heb het niet eens in de gaten. Echt niet. Ja, wanneer ik er midden in zit, dan besef ik mij dat ik het eigenlijk al eerder zag. Ik doe echt mijn best om eruit te komen en dat lukt steeds beter, maar het is zo’n hardnekkig, diepgeworteld, beschermend deel dat om mijn oude pijn heen zit. Ik wil er heen, maar ik durf er niet in. Stap voor stap doe ik het toch, “al gaat het oooh zo traag” zegt het kritische Ego.
Uit angst voor afwijzing van haar, zie ik mezelf in hetzelfde patroon stappen.
Vermijding. Afsluiten. Afweer. Projecties. Boosheid. Woesternij.
Ontdooien. Tranen. Hetzelfde rondje weer. Totdat ik echt breek.
Hoeveel durf ik mij te laten spiegelen door wat ik in haar zie?
Hoeveel durf ik weer een laag dieper verantwoordelijkheid te nemen
voor de werkelijkheid die ieder moment opnieuw zelf creëer?
Hoeveel durf ik te gaan staan voor wie ik ben en voor wat ik nodig heb in een relatie?
Hoeveel durf ik mijzelf wérkelijk te laten zien?
Hoeveel durf ik haar liefde te ontvangen?
Stap voor stap. Niet snel genoeg. Daardoor nog trager.
En als íemand begrijpt hoe dit deel van mij zich voelt en hoe verschrikkelijk veel behoefte aan bevestiging mijn gekwetste innerlijke kind heeft, en aan liefde en aan eindeloos veel geduld, dan is zij het wel. Vandaag is blijkbaar weer een dag dat ik de bal lang genoeg onder water heb geduwd en dat hij noodgedwongen naar boven komt. Met intern geweld.
Ik duw mijn vriendin op afstand. Via de app, lekker veilig. Schreeuw mijn longen uit mijn lijf. In mijn trui, want stel dat de buren mij horen. Ik kruip in mijn schulp en laat de tranen met tuiten langs mijn wangen stromen. Ik (h)erken het patroon, mijn onderduik gedrag, vermijding van angst om afgewezen te worden. De bekende self fulfilling prophecy. Ik weet hoe het werkt, zie het in het moment bewust gebeuren. Nog meer zelfverwijt, want “als je het toch zo goed weet, waarom trap je er dan in vredesnaam wéér in?” Zegt ‘Miss Wannabe Kritisch’ bovenin. Ik mag er in. De angst toelaten, flink voelen, in liefde doorleven en transformeren.
Het liefst wil ik dat ze mij kneiter hard vast houdt. Door al mijn geraas heen. Tis gevaarlijk. Een orkaan vast houden. Beter eerst laten uitrazen. Woestenij. “Dapper is ze, oud willen worden met een relatie drama als ik.” “Knap als ze het vol houdt”, zegt het gekwetste meisje in mij, op cynische toon. Ik weet inmiddels gelukkig beter en kan de stem met steeds meer liefde horen en laten ratelen.
Nog anderhalf uur voordat ik mijn werkgezicht op moet zetten. Om mijn schuldgevoel een beetje weg te poetsen, ging ik ineens toch het bed nog opmaken, de was nog ophangen en stof zuigen, omdat mijn vriendin vannacht bij mij slaapt. Wederom uit angst voor afwijzing. “Schijterd.” Zegt ‘Miss Wannabe Kritisch’ weer. Geen haar beter dan zij of wie dan ook, maar het Ego MOET EN ZAL zichzelf blijven overtuigen van wel. Totdat ook deze relatie misschien stuk is. En sowieso dat het niet mijn schuld is, want hey deze ‘eeuwige beterweter, weet de pijn en angst toch wel weer weg te relativeren. Het Ego dreigt het weer over te nemen.
Ik mag naar de angst. Voelen. Voelen. Voelen Jessie. Ach wat.
Zo. Nou. Ze wilde een kijkje in mijn brein. Hier heeft ze hem. Meestal is mijn controle groot genoeg. Onderdrukking geslaagd. Ik wil dit niet zijn en ik weet ook dat ik dit niet ben! Maar ik doe zo hard mijn best om het niet te zijn, dat ik op enig moment, zoals altijd te laat, wel moet erkennen dat ik er toch weer midden in zit. Mijn angst dat ze hoe dan ook een keer flauw raakt van dit patroon, is diep van binnen groot. Leuk dat vertrouwen, lukt mij ook steeds meer. Gelukkig. En tegenwoordig overwegend. Maar uiteindelijk klap ik in elkaar of uit elkaar. Ik hoop vooral dat deze keer de resultaten uit het verleden, geen garantie zijn voor de toekomst.
Maar jah, ik weet ook dat het maar net is, wat ik er zelf voor overtuiging over hebt. “Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gewoon weer mijn eigen schuld en creëer ik het steeds weer opnieuw.” Zegt Ego weer. Ah, daar istie weer. Het zichzelf in stand houdende en eeuwig verwoestende, aangeleerde schuldprogramma.
Voelen. Voelen. Voelen Jessie. Voel de zelfverwijten, voel de angst voor afwijzing, mijn diepgewortelde angst voor eenzaamheid, zinloosheid van mijn bestaan. Diep van binnen kent iedereen die.
Hoe diep durf ik te gaan? Te voelen? Te erkennen? En lief te hebben?
Hoe diep durf ik mijzelf Lief te hebben?
Op de juiste waarde te schatten?
Haar liefde te ontvangen?
Ik gooi de luiken nog even helemaal open. Laat vrij wat ik kan. Keel los, hard huilen, heerlijk. Flink wat los voordat mijn werkgezicht op gaat en ik voor die tijd met mijn rood gewalde gezicht, nog een spiegel van marktplaats bij iemand weg haal. Voor de Spiegeldag op 8 juni. Hoe ironisch is dat. En lekkere reclame ook dit. Is the Universe playing tricks on me? Of ben IK ZELF het Universum en mag ik ook in deze ervaring de spiegel zien van wat ik in ieder moment creëer? Mag ik verantwoordelijkheid nemen voor ieder detail en mag ik daarmee voelen dat ik ook ieder detail anders kan creëren?
Juist mooie reclame!
Laten zien dat de schaamte voor onze diepste angsten eraf mag, maar ze laten zien! Verbinden met onze diepste angsten. Iedereen ervaart ze en maar weinig durven ze echt op de allerdiepste lagen te erkennen, te voelen en te laten zien. Dit deel wil ook erkenning, gezien worden, zich één voelen met de rest van ons hele Zijn. Ik heb ook mijn weg daar in te gaan. En in dit verhaal doe ik een volgende stap in mijn eigen reis naar de diepste krochten van mijn donkere kelders. Delen is helen. Elkaars spaceholder zijn. Herkenning en inspiratie.
Ik hoef niet gezien te worden in mijn slachtofferschap, of erkenning voelen voor alle drama die ik soms ervaar. Ik weet heel goed dat IK ZELF de Creator ben van mijn eigen werkelijkheid, de Schepper van de wereld. Mijn eigen wereld, zoals ik die helemaal zelf wil creëren. Inclusief drama, inclusief contrast, inclusief de voortdurende beweging van en naar de Liefde. Bewust worden van onbewuste programma’s. Los maken, herprogrammeren, Creeren zoals ik het WEL wil. Terwijl ik mijn Ego spel mag uit spelen, op de manier die voor mij het beste past. En jij mag jouw spel hier op Aarde spelen, zoals jou het beste past.
En met inmiddels acht spiegels achterin mijn auto, reed ik die avond naar huis om direct door naar bed te gaan, waar ik in de armen van mijn vriendin nog een deel van de tranen eruit mocht huilen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.